Ik heb ‘m nog steeds. De halsketting met een heel klein notitieboekje eraan vast waarin mijn ouders mijn naam en vakantieadres opschreven. Een mooie herinnering aan fijne vakanties in Frankrijk. De ketting was voor mijn ouders een geruststelling dat, mocht ik kwijtraken, men in ieder geval kon lezen wie ik was en waar ik op dat moment verbleef. Ik vond het als kleuter gewoon een hele mooie ketting. En het kleine boekje met échte mini bladzijden maakte het interessant.
Dat was in de jaren zeventig. Ik heb voor mijn drie kinderen, respectievelijk een dreumes, peuter en kleuter, een cool armbandje met hun naam en mijn mobiele nummer. Gelukkig ben ik ze nog nooit kwijtgeraakt. Je moet er niet aan denken. Het armbandje en het goede vertrouwen in onze medemens is mijn geruststelling.
En dan lees ik begin december op NU.nl over een sticker met QR-code voor dementerende ouderen. In de Japanse stad Iruma kunnen de ouderen de kleine sticker van ongeveer één vierkante cm op een vinger- of teennagel geplakt krijgen. De QR-code bevat een uniek identiteitsnummer evenals de contactgegevens van het stadhuis van de gemeente waar de persoon woont. Een technisch hoogstandje, dat wel. Maar het gaf mij in eerste instantie ook een onbehaaglijk gevoel. Het ‘labellen’ van mensen wordt nu wel heel letterlijk. En brengt ons misschien wel een stukje dichter bij het chippen van mensen. De tijd zal het leren…..
Toch nodigt het initiatief, dat overigens in een testfase is, ook uit om verder te denken. Het is een inventieve vorm van dwaaldetectie voor buitenshuis, goedkoop en discreet. En, in potentie, toegankelijk voor iedereen. Het uitlezen van de QR-code kan via een app met elke smartphone. Overigens is in Japan dat nu alleen voorbehouden aan de hulpdiensten en een overheidsinstantie.
Deze zakelijke voordelen somde ik op in een discussie met mijn moeder, een krasse 75-jarige. Ik was nieuwsgierig hoe zij tegen dit initiatief aankeek. En dan blijkt wederom dat het goed is om met de mensen die het aangaat in gesprek te gaan. Het onbehaaglijke gevoel herkende zij niet. In tegendeel zelfs. De wetenschap dat je straks, in een fase van het leven waarin helder zijn en even in de war elkaar makkelijk afwisselen, naar buiten kunt wanneer jij wilt en zonder ‘gevolgd’ te worden met een GPS-tracker in horloge, riem of halsketting, geeft nu rust. Zelfstandig zo lang als het kan en met respect voor de privacy. Want, zoals zij terecht aanstipte, op dat punt moeten mensen naarmate ze ouder worden al zo veel inleveren. Liever het uitlezen van een QR-code wanneer het nodig is, dan continu een ‘big brother is watching’ gevoel.
Het aantal dementerende ouderen zal naar verwachting de komende jaren stijgen. In 2030 heeft één op de tien 65-plussers de diagnose dementie. Daarnaast hebben we te maken met een groep mensen die nog niet de diagnose hebben, maar bij wie wel sprake is van beginnend vergeetachtigheid. Mensen die gewoon hun boodschappen gaan doen, een wandeling maken en vrienden bezoeken. Maar af en toe letterlijk en figuurlijk even de weg kwijt zijn en op dat moment wat hulp kunnen gebruiken. Misschien gaat het mijn moeder of mij ook overkomen. Kan de sticker dan uitkomst bieden? De QR-code geeft om privacy-redenen niet de naam van de drager en het telefoonnummer van een contactpersoon, zoals de armbandjes van mijn kinderen dat wel hebben. Maar het principe is hetzelfde: vertrouwen hebben in de zorgzaamheid van onze medemens.
Als mijn tijd daar is, ga ik (laten) plakken. Zorgt u ervoor dat ik, mocht het nodig zijn, thuis kom? Alvast dank daarvoor!
Helemaal waar Sabine. Ik herken je dilemma. Ik heb het ook voorgelegd aan mijn ouders. Zij zijn voorstander van nieuwe technieken om zelfstandig te blijven. Dat is minder stigmatiserend dan een ketting!